De essentie van voeding

Er zijn veel fictieve theorieën, mythen en veel voorkomende misvattingen over voeding geweest. Eerlijk gezegd weet niemand meer wat gezond en wat ongezond is, en degenen die het denken te weten, maken meestal kardinale fouten door iets na te jagen van sommige, naar hun mening gezonde voeding die in feite nooit heeft bestaan, niet is en niet zal zijn. Want wat kan er gezond zijn aan eten? Niks. En zelfs als dergelijk voedsel ergens werd gevonden – gezond, smetteloos, wat dan nog? Zal ons spijsverteringskanaal het omzetten in iets anders dan ontlasting, zoals het vroeger deed met alle voedingsmiddelen?

 Lot van gegeten maaltijd

Ik denk dat we allemaal minstens één keer in ons leven hebben moeten overgeven. In die tijd hadden we de gelegenheid om te zien hoe een smakelijke maaltijd eruitziet als deze zich in de maag bevindt en wordt behandeld met maagzuur. Maar dat is nog steeds niets, want de maag is slechts een voorbereidend spijsverteringsproces. Onze maaltijd ziet er (en ruikt) veel minder uit nadat hij in de twaalfvingerige darm is gekomen, waar hij wordt besprenkeld met gal, besproeid met spijsverteringssappen van de pancreas, gemengd en gedrenkt in enzymen.

Het is ook vermeldenswaard dat de productie van sappen en enzymen die nodig zijn om een ​​maaltijd te verteren, evenals de spijsvertering zelf, het gebruik van een veelheid aan verschillende stoffen en veel energie met zich meebrengt. Het kan worden gezien wanneer we ons na een maaltijd lui en verzwakt voelen en een overmatige maaltijd resulteert in een toestand van totale zwakte met symptomen die wijzen op een ziekteproces in het lichaam.

In de verdere delen van het spijsverteringskanaal ziet of ruikt onze maaltijd ook niet het meest aangenaam, vooral in de dikke darm, waar de onverteerde restanten worden weggegooid door micro-organismen die stofwisselings-producten produceren, waarvan slechts een klein deel vitamines zijn die we nodig hebben , terwijl de rest gevaarlijke bacteriële gifstoffen zijn, zoals: indool, ammoniak, dodelijk gif, histidine, fenol, cadaverine, muscarine, agmatine, methylthioalcohol, waterstofsulfide, methaanthiol, cresol, boterzuur, putrescine, thioglobine, urobiline. 

Wanneer de inhoud van de dikke darm in de viscerale holte terechtkomt (bijvoorbeeld door een abcesruptuur), treedt de meest voorkomende fatale peritonitis(bacteriële infectie) op. Ook laat de geur van gassen die vrijkomen in de vorm van de zogenaamde winden er geen twijfel over bestaan ​​aan welke processen het wordt onderworpen, van de eerder gegeten heerlijke maaltijd.

Toch houdt het spijsverteringskanaal niet op bij het produceren van ontlasting. Spijsvertering is een gecompliceerd proces van enzymatische omzetting van multideeltjes in eenvoudigere chemicaliën die het semi-permeabele membraan, het darmepitheel, kunnen binnendringen. Met andere woorden: het lichaam steekt al deze moeite in het verteringsproces om zo’n 60 voedingsstoffen uit de voedselmassa op te nemen, want dat is het doel van voeding.

Dit zodat de spijsverteringsinspanning van het lichaam niet verspild zou zijn, maar integendeel alleen maar voordelen zou opleveren. Om ervoor te zorgen dat voedsel gunstig is voor onze gezondheid, moet onze maaltijd bevatten waar het allemaal om draait, namelijk ongeveer 60 voedingsstoffen die nodig zijn voor het goed functioneren van het lichaam, omdat het de basisvoorwaarde voor gezondheid is. Het is niet altijd mogelijk om dit bij elke maaltijd te bereiken, en dat is ook niet nodig, maar de som van de maaltijden per dag moet voldoen aan deze basisvereisten van het lichaam. Dit kan zonder veel moeite worden bereikt, door in de praktijk het algemene kader toe te passen van de doelgerichtheid van eten, dat wil zeggen de principes van gezond eten.

De conclusie is dat sommig zogenaamd gezond voedsel er nooit is geweest, niet bestaat en ook niet hoeft te zijn, dus het zoeken ernaar is zinloos, omdat het na het eten zal worden omgezet in een brij vermengd met bijtende spijsverteringszuren en enzymen, evenals bacteriegif, waarbij een kleine hoeveelheid conserveermiddelen geen groot probleem is. Het probleem is gezuiverd voedsel – lege calorieën zonder waarde.

Opname van voedingsstoffen

Degenen die denken dat het voldoende is om goed te eten om een ​​tekort aan stoffen te voorkomen die het lichaam nodig heeft om goed te kunnen functioneren en zo voor een goede gezondheid te zorgen, heeft het mis. De meeste mensen denken dat het eten van voedsel het in het lichaam brengt. Er kan niets meer mis zijn! Je moet weten dat voedsel dat uit de externe omgeving komt, ook in het spijsverteringskanaal, een onderdeel blijft van die externe omgeving. Toen ik het proces van het nemen van voedingsstoffen aan mijn patiënten op deze manier uitlegde, keken velen me verbaasd aan: – “Hoe is dat? Immers, als ik al iets heb gegeten… ”Toen gebruikte ik het voorbeeld van een bromvlieg, omdat zijn dieet goed weerspiegelt wat er ook in ons spijsverteringskanaal gebeurt.

Een bromvlieg, om voedsel uit de omgeving te halen, besprenkelt hij het eerst met spijsverteringssappen, zuigt vervolgens het verteerde deel van het voedsel op en laat de rest achter. Vandaar de karakteristieke plekken op de muren, plafond en meubels die vliegen achterlaten.

In ons geval is het spijsverteringsproces hetzelfde, behalve in het spijsverteringskanaal, dat te vergelijken is met een buis van ongeveer 6 meter lang. De binnenkant van de buis, het zogenaamde lumen van het spijsverteringskanaal, is bekleed met een slijmvlies dat, net als de huid van buitenaf, het lichaam scheidt van de externe omgeving, waarvan een deel het gegeten voedsel is.

Het begin van het spijsverteringskanaal is de mondholte met tanden die voedsel pletten tot een licht verteerbare pulp, speekselklieren die de pulp hydrateren met spijsverteringsenzymen, en de tong, wiens taak het is om de pulp grondig te mengen met speeksel.

Het volgende deel van de buis is de slokdarm, die de brij van de mond, door de keel, naar de maag transporteert.

De maag is een zakachtig verlengstuk van de maag-darmbuis die wordt gebruikt om een ​​deel van een gegeten maaltijd enige tijd op te slaan. In de maag is de chymus nog steeds verzadigd met spijsverteringssappen en op deze manier gemengd en bereid, wordt het in kleine porties via de pylorus(maagportier) naar de dunne darm gebracht.

De dunne darm, een buis met een diameter van ongeveer 3 cm, is het langste deel van het spijsverteringskanaal. Het is slim gedraaid, want alleen zo past deze ruim vier meter lange buis in onze maag. Door de uitgevoerde functies kunnen in de dunne darm drie secties worden onderscheiden: twaalfvingerige darm, jejunum( nuchtere darm en middelste deel van de dunne darm) en ileum(kronkeldarm en laatste deel van dedunne darm).

De twaalfvingerige darm is het kortste segment van de dunne darm, aangezien de lengte slechts 3 keer 4 vingers van de hand van een volwassen man is (twaalf vingers in totaal, d.w.z. ongeveer 25 cm). Het onderscheidt zich van de rest van de dunne darm door het feit dat spijsverteringssappen uit de lever en pancreas erin wegvloeien, waardoor de chymus wordt gegoten na het verlaten van de maag.

Spierlaag – de darmspier produceert wormachtige golven of wormachtige bewegingen, peristaltiek genoemd. Ze zorgen voor het langzame transport van de chymus langs de wanden van de dunne darm tijdens het mengen, waardoor het lichaam selectief voedingsstoffen uit de verteerde maaltijd kan opnemen.

Het jejunum is iets meer dan een meter lang. Daarin neemt het lichaam, via het slijmvlies dat is uitgerust met darmvlokken, zoals zuignappen, de stoffen op (absorbeert) die het nodig heeft uit goed verteerde chymus, die, zoals we al weten, deel uitmaakt van de externe omgeving. De rest, net als bij deze bromvlieg, blijft achter als onverteerde pulp en gaat naar buiten als ontlasting.

Het ileum is het langste deel van de dunne darm, waarin de chymus gedeeltelijk is uitgedroogd, waardoor het de dikke darm bereikt in de vorm van een halfvloeibare massa, wat een voorwaarde is voor de vorming van een goede ontlasting.

In het laatste deel verwijdt de maag-darmbuis zich tot een diameter van 6 centimeter. De dikke darm, is ongeveer 1,5 meter lang. In de dikke darm neemt het lichaam water, vitamines en mineralen uit de pulp, terwijl de rest, in de vorm van ontlasting, wordt uitgescheiden in de externe omgeving.

Zoals je kunt zien, passeren de meeste stoffen in het gegeten voedsel alleen ons spijsverteringskanaal, zodat ons lichaam, net als deze bromvlieg, alleen die voedingsstoffen kan opnemen die het nodig heeft voor een goede werking.

Absorptie stoornissen

Er zitten giftige stoffen in het voedsel van de moderne mens, die een gevolg zijn van technologische vooruitgang. Ze omvatten middelen die opzettelijk aan voedsel zijn toegevoegd, d.w.z. conserveermiddelen en verschillende additieven die de smaak, het aroma en het uiterlijk verbeteren, evenals zuurtestabilisatoren en stoffen die het aankoeken van voedsel voorkomen.

Er zijn ook bodemtoxische stoffen die min of meer per ongeluk in het voedsel zijn terechtgekomen, waaronder antibiotica en hormonen die in de veehouderij worden gebruikt, of synthetische meststoffen en gewasbeschermingsmiddelen, waaronder kankerverwekkende herbiciden die in moderne landbouwgewassen worden gebruikt.

Een apart probleem zijn de giftige stoffen die door zure regen in planten doordringen, waarin de hele Mendeljev-tafel te vinden is, inclusief zware metalen.

Het is duidelijk dat het contact van een dergelijke verscheidenheid aan toxines met het delicate weefsel van het darmepitheel er enige invloed op moet hebben, en dit – zoals men kan raden – een negatief effect, leidend tot de erosie van het epitheelweefsel en bijgevolg , verstoringen in de opname van voedingsstoffen.

Gezien deze feiten moet worden aangenomen dat elke hap besmet voedsel – mogelijk – verschillende ontstekingen van de dunne darm veroorzaakt, die, als ze niet op tijd worden verwijderd, defensieve samentrekkingen van de darmspieren forceren en de dunne darm in korte delen verdelen, zoals waardoor het transport van voedselmassa wordt vertraagd. De voedselpulp, die lang mooi verteerd blijft in de dunne darm, wordt een uitstekend medium voor micro-organismen die de fermentatie ervan veroorzaken. Als gevolg van fermentatie ontstaan ​​er gassen die de darmlussen als ballonnen opblazen, die natuurlijk niet in staat zijn om voedingsstoffen goed op te nemen.

Om het nog erger te maken, veroorzaakt het vertragen van de peristaltiek de vorming van dik slijm (pathologisch slijm genaamd) in de dunne darm, dat, nadat het de dikke darm heeft bereikt en vermengd is met cholesterol, nog dikker wordt, aan de wanden blijft kleven en wanneer gemengd met anorganisch calcium, het uithardt om rubberachtige klonten te vormen die fecale stenen worden genoemd. In het spijsverteringskanaal van een volwassen mens bevindt zich gemiddeld 8-15 kg pathologisch slijm en fecale stenen.

Gevolgen van absorptie stoornissen

Een gevolg van malabsorptiestoornissen is een tekort aan voedingsstoffen, vooral vitamines en mineralen – ook als ons voedsel voldoende hoeveelheden van deze stoffen bevat. Als we gifstoffen toevoegen die het lichaam binnendringen via erosies van het slijmvlies, komen we tot de conclusie dat er geen kans is dat ons lichaam volwaardige cellen zal hebben die het goed functioneren van alle organen mogelijk maken.

In het begin voorspelt niets een catastrofe, maar door sommige symptomen signaleert het lichaam dat er al iets verontrustends begint te gebeuren. Meestal zijn dit symptomen waar je gemakkelijk aan kunt wennen of (waar artsen op aandringen) mee leren leven. Het is echter belangrijk om te erkennen dat dit vroege tekenen zijn van ernstig ongemak die nooit vanzelf verdwijnen. Integendeel – ze zijn de kiem van zeer ernstige ziekten. Deze symptomen zijn onder meer:

• indigestie,
• maagzuur,
• constipatie,
• gerommel in de buik,
• frequente infectieziekten, hoewel het ook andersom kan zijn: geen symptomen van infectieziekten die wijzen op een totale ineenstorting van het immuunsysteem en het daaruit voortvloeiende gebrek aan immuunrespons,
• onaangenaam gevoel in de mond na het ontwaken,
• onaangename geur uit de mond,
• frequente opruiming van dik slijm dat kan duiden op tracheale mycose,
• staat van apathie en onwil om iets te doen, of vice versa: overmatige prikkelbaarheid,
• huidveranderingen in de vorm van verschillende puisten, schimmel, eczeem, wratten, sproeten en huidverkleuring.

De genoemde aandoeningen zijn bijvoorbeeld slechts een klein percentage van de mogelijke varianten die kunnen worden veroorzaakt door malabsorptie. In principe zou iedereen een relatie moeten zoeken tussen hun ziekte, of gewoon kwalen, en het werk van de darmen. En hij zal het vinden!

Maskeren symptomen van goede opnamen

Hoe pakt de geneeskunde dit aan? Probeert het de oorzaak van de symptomen van de ziekte te achterhalen? Niet! Het is onmogelijk om de indruk te weerstaan ​​dat alle medische activiteiten gericht zijn op het bestrijden van de symptomen: indigestie, brandend maagzuur, constipatie, koorts, pijn, ontsteking, enzovoort, enzovoort. Er zijn op zijn minst een paar, en in veel gevallen zelfs tientallen medicijnen voor elk symptoom! Het enige dat je hoeft te doen, is een nauwkeurige diagnose stellen (een beetje een loterij) om nauwkeurig het medicijn voor te schrijven dat een bepaald symptoom het meest effectief zal verwijderen. Of het nu academische geneeskunde is, gebaseerd op chemische medicijnen, of natuurlijke geneeskunde die min of meer natuurlijke medicijnen gebruikt – de methode is hetzelfde: het bestrijden van ziektesymptomen.

Schijnbaar is zo’n gevecht logisch en zonder bijwerkingen, want wat kan schadelijk zijn bij het aanvullen van de ontbrekende vitamines of mineralen, vooral als je medicijnen van natuurlijke oorsprong gebruikt – supplementen of fruit- of plantensappen? Het punt is dat onder het mom van welzijn alle mogelijke ziekten zich kunnen ontwikkelen en pas aan het licht komen als het te laat is om effectief in te grijpen.

Gezonde groetjes FOHP

Bron: Jozef slonecki